In English:
Opinion. «Politonelogiya» on control and the migration crisis
На русском языке:
Мнение. «Политонелогия» о контроле и миграционном кризисе
Тэлеграм-канал з актуальным аглядам палітычных падзей і палітычнай філасофіі «Палітанелогія» апублікаваў пост пра кантроль, міграцыйны крызіс і ролю Расіі. Прыводзім меркаванне без зменаў.
«Пул першага» дарма напісаў, што АРЛ стэлефаноўваўся з Пуціным. Позва ў пасце Эйсмант – ліпавая. Пару дзён пасля ВНС, а яны ўжо «гадзіны звяраюць». Гэта дэвальвуе самастойнасць Лукашэнкі. Бо суверэннага кіраўніка ніхто ж не адважыцца караць.
Расія, само сабой, пільна назірае за развіццём міграцыйнага крызісу, і вось мне цікава, ці разумеюць яны, наколькі эскалацыя сапраўды справакавана.
Ён, вядома, злавесны людаед і крызіс з бежанцамі ў цэлым – цалкам яго «заслуга». Аднак у нас няма аб’ектыўных дадзеных, якія б даказвалі, што ўчорашнюю калону арганізавалі проста з палаца. Цалкам дапушчаю, што яны проста больш не кіруюць працэсамі.
Як Гітлер не ўмеў улічваць мясцовую прыроду, так і «бог азімых» – Лукашэнка, наўрад ці здольны гуляць на такім узроўні дэталізацыі. Імпульсіўнасць рашэнняў і адсутнасць пачуцця стратэгіі, могуць згуляць злы жарт: сітуацыя пушчана на самацёк. У акце яму важны маніфест – струмень навін, але не тэндэнцыя, не падзея ўвогуле. Маўляў, дастанем іх мігрантамі, а там будзь што будзе.
І для рэжыму яшчэ горш, калі прарыў – заканамерная выпадковасць.
АРЛ не бачыць людзей апошнія 27 гадоў і не ў стане кіраваць сацыяльнымі працэсамі. Мігранты ў Мінску, тым не менш, прадстаўляюць сабой мікрасоцыум, ды яшчэ і традыцыйна не здольнае да інкарпарацыі ў буйнейшыя сістэмы.
Небяспека, банальная небяспека для жыцця і здароўя гэтых людзей, цалкам можа абярнуцца супраць арганізатараў працяглай правакацыі.
Карацей, я думаю, на дадзены момант кантроль упушчаны, а прапагандонская машына імя Лукашэнкі ўхаластую адпрацоўвае, рэагуючы на позву, якую самі ж і стварылі – пажыраючы саміх сябе.
Пагаджуся з рэфлексіяй, увага мясцовых сілавікоў вымушана пераключыцца на блізкаўсходніх гасцей, якія, паўтару, наўрад ці ўпісваюцца ва ўклад нашага сталічнага жыцця. Памятайце, сёй-той тут рыхтуе новы плебісцыт (як быццам выбары ён бачыў інакш калі-небудзь). Так адкрыта біць па ўласным электараце – па стабільнасці – гэта талент.
У любым выпадку, варта паспрабаваць максімальна абстрагавацца ад афіцыйных заяў з палаца. Пяскова, Лаўрова і іншых «оваў» слухаць трэба, па магчымасці фільтруючы ацэначнае і ўнутраныя сэнсы, на якіх трымаецца пуцінскі рэжым («Крывавы Захад!» і.г.д). Іншымі словамі, з усяго, што сказала афіцыйная Масква, можна вылучыць толькі адно: мы не пры чым і праблема гэта не наша.
Апраўдваюцца і імкнуцца трымаць дыстанцыю. Позна. Крызіс трэба было гасіць у зародку – калі кантроль яшчэ быў магчымы. Цяпер дзве роўнааддаленыя лініі паводзін: асцярожная падтрымка АРЛ на ўзроўні заяў і ліхаманкавыя спробы знайсці выйсце.
Пуціну зараз не з рукі награваць канфрантацыю з заходнімі краінамі. Ён, вядома, заўсёды гатовы «падражніць» «партнёраў», але на сваіх умовах і без сумнеўных пасрэднікаў. Тым больш, мяжа ў нас ці не агульная і дзяржава саюзная. Так што ўскосныя абвінавачванні, як мінімум у неўмяшанні, Крамлю прыляпіць можна – дастаткова валодаць фантазіяй.
Дарэчы, крызіс з мігрантамі да вызначанай ступені вырашае праблему рэпрэзентатыўнасці Саюзнай дзяржавы, бо прымушае афіцыйную Маскву адхіляцца. Хто ж стане актыўна спажываць такі атрутны рэсурс, якім становіцца Лукашэнка.
Вельмі важна, што ўсім актарам зараз усё складаней заставацца нейтральнымі. Еўропа – не Афрыка. Тут складнасць працэсаў і транспарэнтнасць – усё навідавоку: ад Нямеччыны да Турцыі.
А Пуцін атрымаў чарговы шанец павысіць свой рэйтынг за межамі Расіі. Праўда для гэтага давядзецца крыху «падздаць» Лукашэнку. Сітуацыя ж недвухсэнсоўная.
Самае цікавае, што ўся вакханалія павышае аўтарытэт штаба Ціханоўскай, якая стварае значна менш праблем і гатова размаўляць. Учора Дуда тэлефанаваў Святлане Георгіеўне. Яна рэлевантная асоба. Лукашэнка радыкальны, не сістэмны і не бачыць заўтрашняга дня. Штаб паслядоўны і прапануе канструктыўную позву. Самы час аб’ядноўвацца, адсякаючы лішнія амбіцыі, вакол штаба. Самы час кансалідавана стукнуць па рэжыме. Лепшага моманту, верагодна, давядзецца потым доўга чакаць.
