25 красавіка мы апублікавалі відэа, як хлопец падышоў да ябацек ва Уруччы пацікавіцца, што ў іх за мерапрыемства, а ў адказ атрымаў пагрозы адправіцца на Акрэсціна, абразы і прапановы пагаварыць з ім у іншым месцы.
Як пазней высветлілася, хлопцам апынуўся 31-гадовы стэндапер з Мінска Цярэнцій Марыніч. Яго арыштавалі праз пару дзён пасля выхаду відэа. У выніку ён правёў за кратамі 45 сутак. Цярэнцій апублікаваў у Twitter трэд, дзе распавёў, як ён падышоў да ябацек і што было потым. Публікуем словы Цярэнція без зменаў.
Цярэнцій Марыніч: Трэд пра п****ец у Беларусі
Я пагаварыў з «прыхільнікамі Лукашэнкі», трапіў у катоўню на Акрэсціна, правёў там 45 доўгіх сутак з-за хворай фантазіі «лашкоў-петушкоў» з Першамайскага РУУС горада Мінска, цудам выйшаў на волю.
Мяне клічуць Цярэнцій Марыніч. Я займаюся стэндапам, працую маркетолагам у сферы IT, і вы хутчэй за ўсё мяне не ведаеце. Хаця, калі вы з Беларусі, вялікія шанцы, што вы бачылі, як я пагутарыў з ябацькамі на Уруччы. «Натуральны Лох і Пятух» — так мяне ахрысціла там бабуля.
Мітынгі апазіцыі ў Беларусі разганялі АМАПаўцы ака «лошкі-петушкі». Кожную нядзелю «сілавікі» ехалі са сваёй вайсковай часткі па гэтай дарозе, а ябацькі іх віталі, махалі сцягамі, маўляў: «Добра вам сёння збіць сумленных беларусаў». Зараз вулічных дэманстрацый няма, але за чарку і шкварку «защытнікі радзімы» збіраюцца пры дарозе на Уруччы на сваю сходку, правакаваць людзей. Праца такая ў «элехтарата» праплочанага.
У самым «экстрэмісцкім» з каналаў Беларусі — Нехта — відэа, зробленае мной 25 красавіка 2021 года каля ГЦ «Спектр» назвалі «найлепшым матэрыялам з гарачай кропкі», а мяне ахрысцілі «адважным падпісантам». Мяне потым мянты будуць лічыць іх карэспандэнтам. Але па парадку.
25 красавіка ў абед я адправіўся на ст.м. Уручча, каб прадаць там фітнэс-бранзалет, набыты мной тыднем раней. Паклаўшы выгандлёваныя грошы ў кішэню (купіў за 80, прадаў за 60 — бізнэсовец!), я кінуў свой позірк удалечыню і ўбачыў іх… Кучку людзей з багабрыдкім «нацыянальным сцягам».
Я потым неаднаразова пракручваў гэты эпізод у галаве. «Прайдзі міма, будуць праблемы…» — падобныя думкі нават не наведалі маю галаву. У мяне не было ніводнага шанцу не пагутарыць з «праўладнымі мітынгоўцамі». «Калі ўжо гэтых баяцца, то лепш наогул не жыць». У год, калі людзей забіраюць з вуліцы ў міліцыю за белыя шкарпэткі з чырвонай палоскай, іншым можна стаяць п’яненькімі і мярзотнымі пры дарозе з чырвона-зялёнымі анучамі, «вітаючы АМАП». Як тут не пацікавіцца ў прывілеяваных, як ім жывецца?
Першапачаткова я здымаў, каб засцерагчы сябе ад нагавораў, ілжэсведчанняў пра тое, што я «кідаўся на людзей, правакаваў і абражаў іх». Спойлер: не засцярог. Падрабязна апісваць нашыя «зносіны» я не буду — відэа кажа само за сябе. Спробы пабудаваць дыялог перарываліся жаданнем «апанентаў» мяне абразіць, пагрозамі «пагутарыць у іншым месцы» і мне «з’ехаць на Акрэсціна». Агулам: людзішкі агідныя па большай частцы.
12/81. Іншыя адпрацоўваюць позву — «Чарка-шкварка» відавочна спансуецца. Саша Лявонаў, беспрацоўны алкаш, вылучаўся рэзкім пахам алкаголю і роў нема: «На Акрэсціна захацеў?» Я, шчыра, думаў потым «на сутках», што гэты момант стане мемом.
— Terenty Marinich (@Ateresha) August 15, 2021
Наталлі Гулідавай, выхавацельцы дзіцячага садка, праз месяц «бчбшнікі» высадзяць тры вокны. Калі гэта не інсцэніроўка ябацек, шчыра спачуваю. Але мае родныя чамусьці радаваліся.
Алена «Курхінен» са сваім каналам на ютубе бегае па ўсім пятачку, здымае ўсіх, фота і відэа з мінакамі, якія абураныя не менш майго, потым адпраўляе мянтам «у распрацоўку». Людзей садзяць на суткі. Хайпанула на яе канале толькі відэа са мной, звычайна гэта 100 праглядаў і 50 каментаў ад ботаў. «Свабоду Марынічу» — так яна назвала відос яшчэ да таго, як мяне «пасадзілі». 4.4К праглядаў. Быў у мяне, дарэчы, цёзка, замучаны Лукашэнкам у турме. Пагугліце.
У цэлым, што іранічна, у іх вачах я выглядаю ўсё гэтак жа годна, а яны — істэрычна. З іх «лагера» пастараліся толькі «Жоўтыя слівы», змантаваўшы з майго 4-хвіліннага «матэрыялу» 20 секунд без дыялогаў, нібыта амёбы з чырвона-зялёнымі сцягамі мяне ігнаравалі. Ну да, ну да. Нікога з гэтых людзей я не ведаў да таго, як падысці да іх. Але пазнаёміўшыся з іх узроўнем адэкватнасці, не мог не падзяліцца відэа з грамадскасцю. Па дарозе дадому, у метро, я скінуў відэа ў боты двух папулярных ТГ-каналаў: Nexta і МотолькоПомоги.
З Nexta мне адказалі адразу, апублікавалі відэа спачатку ў LUXTA, а потым і на асноўным канале. МотолькоПомоги зрабілі больш круты мантаж, відэа выйшла крыху пазней… Праз яшчэ дзянёк яно было дапоўнена імёнамі дзейных асоб. Шэдэўр сабраў 130К праглядаў у ютубе. Далей — мне напісалі некалькі чалавек у інсце, маўляў, «Р***ёб», «Файна потроліў», брат удакладніў, як мяне зваць — «Адважны падпісант» ці «Лох і пятух». Відавочна, на карысць чаго быў зроблены выбар.
Потым я проста стаў жыць сваім жыццём.
Два дні. За мной прыехалі увечары 27 красавіка…
Кожны аўторак у бары «Жованы Крот» праходзіць адкрыты мікрафон. Я выступаў там з новым матэрыялам 10 тыдняў запар. У гэты раз праз загруз на працы сэт быў сыраваты, ды яшчэ і ў лайнапе я быў першым… Відавочна пагражала пажартаваць у цішыню разок-другі. Але такі шлях. Я выйшаў з дому загадзя, у 18:45 міма праходзіў нейкі мужык з ужо занадта шчыльна нацягнутай на твар маскай. Я яшчэ падумаў: «Касманаўт, ці не па мяне?». Потым спісаў усё на параною, а дарма…
Падышоўшы да прыпынка, я ўбачыў маршрутку, але, вырашыўшы, што прыехаць за 40 хвілін да мерапрыемства будзе ўжо занадта рана, замест таго, каб сесці ў яе, прачэкаў табло з раскладам тралейбусаў. Падняў галаву, убачыў што да тралейбуса 5 хвілін. Калі я апусціў галаву, вакол мяне ўжо было пяцёра «шафаў», а перад 53-яй маршруткай стаяла «амапаўская», без апазнавальных знакаў. Туды «лашкі-петушкі» мяне і павялі. Папярэдне вырваўшы тэлефон з рук.
Хлусіць не буду, першай рэакцыяй была не палёгка, што сёння вечар адкрые не мой правальны выступ, і не бравада, маўляў, ну нарэшце за мной прыехалі, зараз блісну сваёй дасціпнасцю. Першай рэакцыяй была панічная атака.
«Колющережущие маюцца?», «Што ў пакеце?», «Прозвішча-імя-імя па бацьку», аралі наперабой пяцёра
Разам з кіроўцам наперадзе сядзеў адзіны, хто прадставіўся мне ў далейшым, «старэйшы лейтэнант нейкі», перада мной двое спінай да кіроўцы, па абодва бакі ад мяне яшчэ па лбе. А я ўсё дыхаў, няроўна, кіслароду бракавала ад панікі — не кожны дзень цябе выкрадаюць, і спрабаваў адказваць на іх пытанні: «Што ў партфелі? Ці ёсць колюча-рэжучыя? Прозвішча-імя-імя па бацьку?».
Колюча-рэжучых не было, партфель агледзелі — там быў новы раман Джоан Роўлінг на 1000 старонак, з якога я адолеў да таго часу 70, ды майка «Манчэстар Юнайтэд», захопленая мной для міні-скетча на сцэне (хацеў нагадаць людзям пра рэкламу Пэпсі з Бэкхэмам). Пасля шмону мяне папрасілі зняць рэмень і шнуркі, пакласці ў партфель, туды ж адправілася і дробязь — штосьці каля двух рублёў манетамі, а таксама пара банкаўскіх карт. Я паволі прыходзіў у сябе, трэба было прадстаўляцца.
«Хто вы і што, я выкрадзены? Дзе мой адвакат? Прадстаўцеся, калі я затрыманы.
Я не буду нічога казаць ананімным выкрадальнікам?»
Лашок-петушок з пярэдняга сядзення назваўся Старэйшым лейтэнантам «такім-та», сяржанцік справа ад мяне «супакоіў» мяне сваім: «Не бойцеся, мы міліцыя». «Окей, калі ваш калега з пярэдняга сядзення прадставіўся, мяне клічуць Марыніч Цярэнці Аляксандравіч». «Чысло-месяц-год нараджэння?» я назваў. Пудзіла з пярэдняга сядзення сказаў, што я хлушу аб тым, хто я, і буду дастаўлены ў аддзяленне для высвятлення асобы. Я стаў патрабаваць адваката, майго суседа злева, відавочна старэйшага групы гэта подбешвала. І тое, што я яго перабіваў. Не прывык.
Трохі пра яго: відавочна які-небудзь афіцэр або прапар, еў белыя сёмкі з соллю, якія браў з пакуначка на сядзенні перада мной. Туды ж адзін з сяржанцікаў прыбудаваў «Дазор», які здымаў мяне. Пляваў шкарлупіны насення ў кулечек. Яб**ь ваяўнік, канешне.
Нашай першай стаянкай было Маскоўскае РУУС, дзе мы пастаялі ва ўнутраным дворыку хвілін 15 перад тым як не выходзячы паехаць у Першамайскае РУУС. Аматару гарбузовага насення патэлефанавала нешта тыпу жонкі.
На пытанне «Што робіш?» той адказаў «Змагаемся.
робім гэты свет крышачку чысцей».
Званок працягнуўся. Размаўляў ён як тыповае быдла, чым усе пяцёра і з’яўляліся. Я знарок круціў галавой і слаба рэагаваў на іх заўвагі «глядзець прама», але на ражон таксама не лез. У Маскоўскім ахвотных мяне афармляць не знайшлі, але і шукалі нядоўга. Я сядзеў максімальна зручна для мяне, злёгку выцягнуўшы ногі, і не падумаў нават іх прыбраць, калі сусед злева вырашыў выйсці, каб пагутарыць са сваёй благавернай без сведак. Па нагах ён мяне не ўдарыў, але пасунуў іх, напэўна, нават з нейкай павагай, не сказаўшы ні слова.
Пакуль мы сядзелі і ехалі, акрамя стандартных пытанняў, што ўдакладняюць асобу і забяспечваюць бяспеку (ці ёсць з сабой нож) мяне спыталі толькі «Служыў?» і «Што значыць тату?».
— Служыў.
— Якія войскі?
— Тыя, у якія прыдатны быў, транспартныя.
Чэл, які сядзеў насупраць мяне злева, застаўся задаволены адказам. Я яшчэ з ім потым у глядзелкі пагуляў. Ён у масцы быў (як і ўсе яны), я зрабіў выгляд, што пільна гляджу на яго і запамінаю. Ён запытальна кіўнуў, маўляў, што зырыш? Я пахістаў галавой, маўляў, гляджу проста так. Гэты ж лашок-петушок спытаў, што значыць маё тату. На правай руцэ ў мяне набіты лік 21. Я зрабіў тату 2 студзеня гэтага года, каб зматываваць сябе. Глупства, напэўна.
Зараз, да жніўня, мяне ўжо звольнілі па розных прычынах з 4 кампаній (да гэтага года ні разу не звальнялі), скончыліся мае рамантычныя адносіны, бонусам прыйшлі 45 сутак у «турме» і вымушаная эміграцыя з краіны. Зразумела, да таго моманту я не ведаў і паловы…
Маршрутка прыбыла ў канчатковы пункт прызначэння: Першамайскае РУУС. Я спытаў перад выхадам, ці забіраць мне свае рэчы. Упыры адказалі: «Вядома, нам Вашыя рэчы не патрэбныя». Я яшчэ падумаў: «А хуле вам наогул нешта ад мяне, законапаслухмянага грамадзяніна, трэба?».
Першамайскае РУУС размешчана ў былым будынку школы. Страшна ўсведамляць, што ўстанова, пабудаваная для таго, каб напаўняць розумы ведамі зараз выкарыстоўваецца для таго, каб там катавалі людзей і знаходзіліся тыя, хто заслугоўвае турмы як ніхто ў Беларусі: ганебнае смецце. Двое з «маршруткі» правялі мяне ў адзін з калідораў на першым паверсе, дзе перадалі чуваку, які заўтра будзе хлусіць пра мяне ў судзе: ганебнаму пудзіле Дзянісцы Яўменчыку. На той момант я гэтага не ведаў яшчэ, вядома. Ён быў апрануты па грамадзянцы. Таксама там былі людзі ў форме.
«Маршрутчыкі» сышлі далей несці ганебную службу, Яўменчык жа прыкаваў мяне кайданкамі да лаўкі ў калідоры і знік у кабінеце, дзе ён і хобіт ў капітанскім мундзіры пачалі, мяркуючы па гуках, кешкацца ў маім тэлефоне. Мне тэлефанавалі пару разоў, даведаўся пра гэта па рынгтоне. Праз пару хвілін Яўменчык выйшаў, папрасіў перасесці на лаву падалей, відавочна, каб я не чуў іх «следчых дзеянняў». Я паставіўся да гэтага спакойна. Мая мабіла не была нават запаролена. Я лічыў, што хаваць мне няма чаго. Сеў максімальна зручна, выцягнуў ногі і чакаў…
Праз хвілін 5 капітан, якога, як я потым даведаўся, прызначаць галоўным па маім пакаранні — прозвішча Шчоткін — вырашыць пераапрануцца (лепш бы пераабуўся, чмо). Праходзячы міма мяне, калі я сядзеў у калідоры, ён штурхнуў мяне па нагах з фразай: «Сядзь нармальна, не дома».
— Вядзіце сябе карэктна, таварыш капітан.
— Пайшоў на**й.
Менавіта такой была мая першая размова з гэтым карлікам. Праз хвілін 20 ён мяне яшчэ і дэбілам назваў...
Ён надзеў касцюм на два памеры больш, чым трэба было, перамясціўся ў кабінет перад маёй лаўкай і па тэлефоне доўга адчытваў нядбайную супрацоўніцу за тое, што тая не акуратна паклала спадніцу і іншую херню. Нібыта ў іх заўтра праверка, а тут такое. Хто пра што, а гэтыя пра шмоткі. Прыйшоў нейкі маёр, спытаў, ці буду я буяніць, калі мяне вызваляць ад кайданкоў. Мяне пытанне здзівіла, бо да таго я паводзіў сябе максімальна спакойна, з хера пачынаць? Сказаў, што не, мяне раскавалі і павялі ў пакойчык каля ўваходу ў РУУС. Маёр быў першым, хто адказаў хоць на якое-небудзь з маіх пытанняў. «За што я затрыманы?» — «Дробнае хуліганства». Я ў той момант не асабліва ведаў, адміністрацыйнае гэта правапарушэнне або крымінальнае, але быў цвёрда ўпэўнены толькі ў тым, што здзейсніў я яго на Уруччы.
Пакуль маёр распячатваў пратаколы, з якімі мяне і не збіраліся «знаёміць», я распісаўся за вопіс маіх рэчаў — ён быў складзены верна. У пакойчык заляцеў «мужчынка» ў касцюме — той самы Шчоткін. «Цяпер мы з табой відэа запішам»…
«Што за відэа ў Вас на тэлефоне?», — рэзка перайшоў ён на афіцыйна-дзелавы тон, пасля таго, як уключыў камеру. «Чорт!», — а не, усё ж такі не ўключыў… З другой спробы «мегамозг-недарослік» усё ж такі справіўся з задачай, і здымка пайшла. Ён паўтарыў пытанне.
— Якія відэа?, — удакладніў я.
— Тыя, дзе вы падыходзіце да людзей з нацыянальнай сімволікай, як яны апынуліся на Вашым тэлефоне?
— Я іх зняў, як жа яшчэ?
— Каго на гэтых відэа вы называеце лашкамі-петушкамі?
Я ледзь не засмяяўся. Ну ўсім жа зразумела каго, такіх як ты, напрыклад.
«Ды каго-каго. Людзей, якія мяне атачылі. Прастытуткі, авечкі, іх так «прэзідент» называе, здаецца». Маёр на заднім фоне засмяяўся ў голас. Шчоткін пачырванеў, спыніў здымку і як пакрыўджанае дзіця выпаліў: «дэбіл ты!». Пасля гэтага вылецеў з кабінета.
«Чаго гэта ён мяне абражае?», — пацікавіўся я ў маёра. Потым трохі пазней спытаў: «Вось вам не крыўдна, нейкі алкаш з гэтых відэа пагражаў мне паездкай на Акрэсціна, а вы, цэлы маёр, зараз выконваеце яго волю?». «Не разумею пра што гэта вы» — адказаў маёр. Ну-ну.
Пасля афармлення дакументаў мяне адвялі ў «малпоўнік», пасадзілі ў камеру з паўбамжом з параненай рукой у вазеліне. Я быў у белай кашулі і, хвала багам, зімовай куртцы. Гэта было проста супер, таму што ноч на бетоне была халодная, і ледзь спалося. Гэты «пакойчык» спецыяльна зроблены так, што зручнае для сну становішча ты не зоймеш: выкарыстоўваеш абутак для таго, каб падкласці пад галаву красовак замест падушкі — замерзнуць ногі, не выкарыстаеш — галава будзе вісець. Бетонныя прыступкі вельмі халодныя, увогуле, непрыемна.
Пасярод ночы захацелася справіць малую патрэбу. Двойчы. У першы раз бомж стукаў, я схадзіў пасля яго за кампанію. Дзяжурны выпускаў па чарзе, туалет там адзін, у канцы калідора, калі я захацеў выйсці разам з бамжом, дзяжурны пажартаваў: «Патрымаць яму ідзеш?». «Дасціпна, дал***б» — падумаў я. Як быццам я павінен ведаць, як у вашай х**ні тут усё ўладкована. У другі раз, праз гадзіны 3-4 я ляпаў па дзвярах хвілін 30, каб ён зрабіў ласку адарваць сваю дупу і выпусціў мяне ў туалет. Ну хоць выпусціў, пудзіла…
З раніцы ён адчыніў дзверы, паказаў на мяне зменшчыку і сказаў: «Гэта 19.1. Шчоткіна чалавек. Шчот-кі-на». Пра бамжа таксама нешта сказаў, але я факусаваўся больш ужо на тым, што я чыйсьці чалавек. Дажылі. Гадзін у 10 раніцы мяне і парачку дахадзяг з суседніх камер павезлі на суд. Мне аддалі мой жоўты заплечнік з рэчамі, двое канваіраў, сяржанты ці што, вывелі на двор і павялі мяне, кульгавага ветэрана Афгана і яшчэ аднаго прапойцу да газелькі. Вадзіла-прыватнік відавочна быў не ў захапленні, што яго транспарт спатрэбіўся мянтам, і прасіў усё зрабіць хутчэй.
Першамайскі суд у 5 хвілінах хады ад РУУС, ехалі мы прыкладна столькі ж. У будынку суда нейкі чэл спытаў у канваіраў, хто з нас Марыніч. Калі на мяне паказалі пальцам, сказаў: «Яго апошнім» і пайшоў. Ну, аптымізму не дадаў. «Цяпер усім штрафаў дадуць і адпусцяць», — прарочыў канваір. Мне ў такі зыход справы не верылася. Хацелася ў прыбіральню і справядлівасці. Афганцу трэба было пасля суда адзначыцца ва ўчастковага. Ён затрымаўся з-за мяне. Мяне завялі ў кабінет суддзі. Там была, як я пазней даведаюся, гераіня «Чорнай кнігі Беларусі» Ляйкоўская Анастасія Міхайлаўна і яе сакратар. Калі мяне спыталі аб хадайніцтвах, я запатрабаваў адваката. У мяне быў заключаны дагавор пасля майго першага затрымання ў верасні 2020.
«Калі ў Вас не заключаны дагавор з адвакатам, то…», — спрабавала схлусіць суддзя пра тое, што адвакат, маўляў, мне не належаны. «Заключаны, ад 6 верасня». Прозвішча і тэлефон адваката я ўспомніць не мог. Сказаў тэлефон брата, маўляў ён усё ведае. Сказалі чакаць за дзвярыма. Сакратар потым удакладніла, адвакат Тарасюк абяцала пад’ехаць да 12. Афганец ледзь не памёр — паліць яго не адпускалі, ужо адсудзілі, а тут яшчэ гадзіну чакаць! Я таксама не ахірэць як узрадаваўся, у туалет добры канваір мяне таксама занаравіўся адпускаць. Справы, блін. Да 12 з’явілася Наталля Ігнацьеўна, мой адвакат. Яна павітала мяне словамі: «Ну табе будуць суткі, ты ж разумееш» «Канешне разумею». І гэта яшчэ да вывучэння матэрыялаў справы. Сёе-тое пра тое, што прывяло да затрымання, ёй распавёў брат, наколькі я мог здагадацца.
Я перадаў ёй ключы ад здымнай кватэры, запісаў на дыктафон тое-сёе для брата, тыпу пін-кода ад карты, куды мусціь праз 3 дні прыйсці заробак і паролі ад нейкіх сацсетак. Увогуле, тое, што ў мяне быў адвакат, мне вельмі моцна дапамагло. Прыкол: азнаёміўшыся з матэрыяламі справы, адвакат паведаміла мне — дык хуліганіў ты ў РУУС, аказваецца! Я ледзь у голас там не засмяяўся. Гэтыя няўдачнікі не змаглі знайсці крамолы ў тым відэа з Уручча, яны цалкам прыдумалі мне злачынства. Божа, якія чмошнікі! Віну, я, вядома, не прызнаў. Адвакат патрабавала відэа з РУУС — камеры ў тым калідоры не працуюць. Ахаха, як зручна. Мяне папрасілі падысці да кампа пасля таго, як па скайпе выклікалі сведку — таго самага мянта Яўменчыка. Пудзіла быў па форме — старлей абоссаны.
«Ну ён там мацюкаўся, я сядзеў працаваў. Выйшаў — буяніць. Ён крычаў і нават біў нагамі па дзвярах». У такую бязглуздзіцу складана паверыць, ніхто і не спрабаваў. Я спытаў у яго, як я мог біць па дзвярах нагамі, калі дзверы былі адчыненыя, а я прыкаваны ім да лаўцы кайданкамі… «Я спецсродкі не памятаю, каб ўжываў», — сказаў Яўменчык. «Таварыш суддзя, кайданкі — гэта спецсродкі?» — спытаў я. «Так». «Ну тады ён хлусіць, як і ва ўсім астатнім. Таварыш старшы лейтэнант, вам не сорамна?», «Пытанне здымаецца», — парыравала суддзя.
Калі мне далі 15 сутак, я ўсміхаўся, не маркоцілася і мой адвакат. А вось ганебная суддзя Ляйкоўская і яе сакратарка чамусьці патупілі вочкі, сукі. Дзяўчынка-валанцёр запісала дадзеныя ў нататнічак, каб потым размясціць інфу анлайн. Мяне ж канваіравалі назад да газелькі — там чэл абураўся: «бл**ь, у 11 павінен быў з’ехаць, ужо хутка два гадзіны!», «Ой, ты тры гадзіны пачакаў, а мне 15 сутак ні за што далі», — буркнуў я. Той замоўкнуў і адвёз назад у РУУС. «Усе ўсё разумеюць».
Новы дзяжурны быў адэкватней. Ён яшчэ раз мяне прашманаў, дазволіў схадзіць у прыбіральню (нарэшце!!!) і нават пераапрануць прапітаную потам белую кашулю на майку МЮ з маіх рэчаў. Стала больш камфортна. «Дык а за што цябе на 15 сутак?», — спытаў ён. «Ды ў вашага старлея Яўменчыка фантазія разгулялася, нібыта я тут у вас учора буяніў». «Не, а рэальна за што?», — нават дзяжурны не верыў у тую х**ню, што злажылі Шчоткін з Яўменчыкам.
«Цябе праз пару гадзін забяруць на Акрэсціна». Забралі мяне ў 6 раніцы
Прыходзіў чорт са следчага камітэта, абяцаў па 15 сутак за кожны рэпост экстрэмісцкага канала ў тг, цікавіўся, ці даўно я працую карэспандэнтам NEXTA і Motolkohelp, колькі яны плоцяць і такая вось лухта. Пафоткаў мяне, гэта яны любяць. Увогуле, да дадзенага моманту ОПГ, якая аформіла паклёп а мяне і заключыла ў турму складалася з: Яўменчыка, Васкрасенскага-«старлей-сведкі», другі не выйшаў на сувязь «з-за службовай неабходнасці» — драчыў, напэўна капітану-куратару Шчоткіну, суддзі Ляйкоўскай.
Наперадзе ў мяне 43 дні практычна невылазнага сядзення ў камеры. Калі цікава, неўзабаве раскажу, як яны праходзілі, з кім з вядомых «палітычных» давялося пасядзець (футбалісты, аператары, акцыянеры, «клопатнае дзельцэ»), як падсаджваюць «наседак»… Пра «асабісты» канфлікт з начальнікам ЦІПа Шапяцько, як мне хацелі, але не змаглі з-за сваёй тупасці скляваць крыміналку, пра катаванні маральныя і фізічныя, пра новыя знаёмствы…
Увогуле, тое як і за што я трапіў за краты, я сцісла апісаў. А тое, што рабілася ў турме і пасля яе — неўзабаве таксама раскажу. Бонусам — копія першага пратакола…
