In English:
Opinion. «Narodny Deputat» on Tsikhanouskaya’s gratitude to the Belarusian official
На русском языке:
«Народны дэпутат» о благодарности Тихановской беларусскому чиновнику
Тэлеграм-канал «Народны дэпутат» апублікаваў пост пра тое, як Святлана Ціханоўская ў сацсетках выказала падзяку беларускаму чыноўніку і тлумачыць, што гэта значыць. Публікуем пост без зменаў.
Пару дзён таму ўважлівы падпісчык адзначыў даволі цікавы факт: падзяка Святланы Ціханоўскай беларускаму чыноўніку.
У Маларыцкім раёне Брэсцкай вобласці 13-гадовы хлопчык выратаваў трох сястрычак пры пажары. Старшыня райвыканкаму Бацэнка на сваёй старонцы ў сацсетках напісаў наступнае: «У цяперашні час Багдан са старэйшай сястрой знаходзяцца ў шпіталі. Стан іх стабільны. Вазьму пад асабісты кантроль дапамогу гэтай сям’і. Вось так вось. Героі сярод нас. Багдан, я ганаруся табой».
Рэакцыя Ціханоўскай: «Я выказваю падтрымку сям’і Багдана і захапленне ягоным учынкам… Я таксама падтрымліваю жаданне старшыні Маларыцкага гарвыканкама Міхаіла Бацэнкі дапамагчы сям’і Багдана. Гэта годны прыклад адказнасці прадстаўніка мясцовай улады».
З гэтай нагоды падпісчык задаў пытанне: «Як думаеце, гэта новы падыход нейкі?», нагадаўшы пра мой пост пра тое, што «трэба павялічваць яркасць святла і памнажаць дабро».
Не ведаю, ці новы гэта падыход, але крок вельмі свежы і, на мой погляд, запознены, але правільны. Ва ўладзе персанальна і публічна ніхто нікому не дзякуе і не хваліць (хоць у нашым выпадку няма пахвалы, хаця прапанова сфармулявана вельмі якасна і падобна да пахвалы). Унутры такая практыка ўзаемадзеяння адсутнічае, ды і наогул яна пры нашай уладзе лічыцца заганнай і характарызуецца як выпінанне чыноўніка, паказушнасць і іншае трызненне.
Насамрэч публічная падзяка — гэта прыкмета развітасці сістэмы кіравання і наладжанасці міжасобасных кантактаў. Нельга эфектыўна кіраваць, замоўчваючы добрыя якасці падпарадкаваных, калег або чыноўнікаў, якія публічна выказваюць сваю пазіцыю ў такім ключы.
З аднаго боку, гэта важна для фармавання выявы Ціханоўскай не толькі як апазіцыйнага лідара, але і як вядомага публічнага чалавека, аб’ектыўна падыходнага да сістэмы ўлады: вось гэта мы не прызнаём, гэта рэпрэсіі, а тут — дакладнае і правільнае рашэнне.
З другога — такі вербальны пасыл уносіць клін у сістэму: зайздроснікі або малапісьменныя чыноўнікі могуць абвінавачваць Бацэнку ў сімпатыях да апазіцыі, могуць з’явіцца ноткі недаверу і інш. — усё ж сістэма ўлады менавіта такая, яна імкнецца знайсці ворагаў і здраднікаў заўсёды і ўсюды.
А шчырай падзякі не хапае, гайкі заціскаюцца, патрабаванняў становіцца больш, часу менш, як і заробкаў. Ціханоўская ж падхоплівае гэтую тонкую матэрыю, і калі такія падыходы ператворацца ў сістэму, распаўсюджаную і на іншых лідараў апазіцыі, то я нават і не ведаю як з гэтым справіцца ўлада.
Пасля вайны савецкая ўлада баялася вайсковых камандзіраў і кіраўнікоў партызанскіх брыгад на месцах, і гэтая боязь была звязана з тым, што франтавікі маглі ператварыцца ў тутэйшых атаманаў, не падкантрольных цэнтральнай уладзе. Паднімаць аўтарытэт мясцовай улады — значыць закладваць не адну, а дзясяткі мін запаволенага дзеяння, пад усю вертыкаль улады, якая ў нас таксама цэнтралізаваная. Калі задумка штаба Ціханоўскай заключалася ў гэтым, то я бачу сцэнар, за якім будзе «вельмі цікава» назіраць.
